Да престанеме да ја затскриваме личната одговорност зад колективната
Со години градиме систем во кој изостанува личниот интегритет и верувања зад колективната маса која оневозможува личен став и одговорност.
Некако 30 години успеваме да овозможиме средина во која луѓе на високи и одговорни позиции да останат во сенките, без да знаеме кои се, кои се нивните вредности, за што се залагаат, кои се нивните ставови, јавно да ги слушнеме нивните имиња и презимиња за добро или за лошо, а токму тие можат да одлучуваат или поточно да ја имаат моќта да не одлучуваат по прашања кои се важни за сите нас.
Па така читаме наслови како – „Апелацискиот суд донесе одлука…“, „Судот пресуди…“ …
Срамот како и подривањето на довербата, државноста, одговорноста, рушењето на системот и крадењето на иднината мора да имаат име и презиме. Било тоа да се сто или две.
Исто како што чествуваме некого за неговите достигнувања кои не носат кон напредок, мораме да ги знаеме имињата и на оние кои со своите постапки го кочат развојот и не враќаат назад.
Само така ќе можеме да градиме општество на мерит систем во кој секој од нас ќе има одговорност.
Судската, извршната и локалната власт во нашето уставно уредување се одделни и независни, но не и заштитени. Уставот никој од нас не заштитува од одговорност за повредување на правниот ред и поредок. Посебно значајно за оние кои својата кариера ја граделе токму во системот кој треба да го штити и надградува.
Постојано гневот како маса го пренесуваме од една точка до друга во зависност од дневнополитичките теми и актуелни вести. Некој може да рече, чекајте вие сте вицепремиер и потпретседател на партијата на власт, за каков гнев вие зборувате? И нема да греши. Но, одделни се трите власти и има зошто, поради непречено функционирање и спречување на токму вакви злоупотреби кои сите не полнат со гнев и недоверба во целокупниот систем.
Со мојот личен интегритет одговарам за моите постапки и сметам дека така треба да биде за секој еден.
Со личниот интегритет одговара секој судија, пратеник кој гласа или не гласа во собрание, директор на јавно претпријатие кој го унапредува работењето на претпријатието или го продлабочува долгот, градоначалник кој ја развива општината или носи дуп кој одговара на мала маса на клиентелистички бизнис партнери, менаџер или сопственик на фирма кој ги крши работничките права или оној кој се грижи за нивниот напредок и инвестира во развој, професор кој ја надградува програмата по новите текови или предава по скрипти од пред 20 години, министер кој не ги исполнува обврските по мандатното писмо и програмата за работа на Владата, граѓанин кој учествува во општественото живеење или оној кој своето ќесе со ѓубре го фрла од балконот на 5ти спрат, авторите на учебници и рецезенти, кои намерно или не намерно од брзање или немукает, ќе направат грешка…
Сите ние, колективно, очекуваме нашите индивидуални грешки да немаат никакви реперкусии по нашиот живот иако имаат широко ехо во општеството.
Сите ние сме системот. Сите ние сме државата.
Колективното добро ни зависи од личната одговорност.
Затоа, да ги кажеме со име и презиме оние кои ни го рушат колективното добро. Само низ лична одговорност ќе постигнеме колективен напредок.
